श्रुतीसंवेदना

पाऊलांना ऐकायचे नसायचे तेव्हां कोणाचे ... स्वतःचेच खरे करायचे मनावर घेतलेले असायचे....... आई म्हणायची "झाडावर चढू नको पडशील".... "पाऊले ऐकत नाहीत ग तुझे आई काय करू सांगशील?" पाऊलांना वाटायचे सायकल शिकायची  शंभर  वेळा पडले तरी हार नाही मानायची.... बाबा म्हणायचे "सांभाळून बाळ"..... पण पाऊलांना कुठे भीती असायची! शाळेतले खेळ, स्नेहसंमेलनाची  वेळ... स्टेजलाच आमची भीती वाटायची..... अभ्यास केला,पण खेळ सांभाळून.... पाऊलांना तेव्हां अभ्यासाची जाण असायची..... हल्ली  सारखे फुटले नव्हते  क्लासेस   चे पेव... स्वतःलाच स्वतःचा देता यायचा वेळ.... पाउलांची वाट तितकी अवघड झाली नव्हती   स्पर्धेपाठी सगळी इतकी वेडी झाली नव्हती.... मैदानी खेळ दूरदर्शनवर भारी होते.... आई बाबा संध्याकाळी मुलांसाठी होते.... पाऊलांना अनेक गोष्टी आजीने दिल्या   बालपण त्यांचे खूप आल्हाददायक होते.... आज पाऊले मोठी झाली..तरी मन बालपणात रमते... जुने सोबती,शाळा सुटली तरी आठवांमध्ये गुंगते.... ...

                     रोजच्या सारखीच  आजची पण सकाळ...एक नवा दिवस.सूर्याची किरणे आज खूप वेगळी भासत होती.तिने लगेच आपली रोजनिशी काढली....लिखाणाला सुरवात.खूप काही सुचू लागले, भराभर लिहित गेली,....एका शब्दावर आली आणि अचानक एक आठवण जागी झाली.पटकन उठावेसे वाटले जागेवरून, कपाटाकडे गेली, उघडून ते चित्र बाहेर काढले.           तिने काढलेले,त्याच्या सोबतीने...दोघांनी मिळून रंग भरलेले चित्रात.चित्र खासच खास अगदी दोघांचेच असे फक्त...आणखीन कोणीच कधी न पाहिलेले.त्यांच्या रंगात न्हाहून निघालेले चित्र. त्याच्या आवडत्या रंगात. निळ्या रंगाचा जरा जास्तच वापर केला गेला तिच्या नकळत त्या चित्रात असे वाटले तिला ते पाहताना.             सावकाश परत खुर्चीकडे घेऊन आली आणि इतक्या सारया वर्षात न बदलेली एक गोष्ट तिच्या लक्षात आली....'ती भावना'...ज्या भावनेने ते चित्र रेखाटले.ते क्षण,अविस्मरणीय असे, तिने कधीच ओढून ताणून त्यांची याद आणली नव्हती ,पण जेव्हां अशी एखाद्या सुगंधासारखी येऊन त...