श्रुतीसंवेदना

        एक अशीच संध्याकाळ.ढग दाटून आलेले.गार वारा सुटलेला,खिडकी हलत होती.अलगद येणाऱ्या वाऱ्यामुळे पडद्याची होणारी हालचाल.वाऱ्याचा झोत आला कि पडदा आतल्या दिशेने खोलीत लहरत होता.नाजूकसा पडदा,नावाला पडदा,त्याच्या आवडीचा रंग असलेला.पाऊस पडेलसं वाटत होते पण अचानक ढग कमी झाल्यासारखे,वाऱ्याचा वेग वाढल्यासारखा.खिडकी तशी जुनी पण अजूनही मजबूत.जुन्या लाकडाची तावदाने,काचा बसलेली,चौकोनी काचा.खिडकीवर कुठूनसे आलेले एक कबुतर हलकेच बसले येऊन.त्याचे पंख त्याने पिसारयासारखे फुलवून अलगद मिटले इकडे तिकडे पाहत आपल्या लुकलुक लाल डोळ्यांची हालचाल करत मानेवरची पिसे हलवत ते पण विसावले होते येऊन त्या खिडकीवर थोडा वेळ.                  खिडकी जवळची खुर्ची त्याची नेहमीची जागा.त्याचे गिटार वाजवताना ती खेचून खिडकीजवळ घेऊन बसायचा.कधी खुर्ची समोरच्या टेबलावर अर्धवट बसून पण संगीतसाधना चालायची...मूड वर असायचे त्याच्या.आवाज इतका साथ देत नसला तरी संगीत मात्र होते जवळ.पण आज खुर्ची नेहमीच्या जागी होती व्यवस्थित.टेबलवर काही कागद वाऱ्यामुळे इकडे तिकड...

                    अलगद वाऱ्याने उडून तरंगत येणारे पान तिच्या जवळ येऊन पडले.गार वाऱ्याची झुळूक येऊन गेली आणि परत एक दोन पाने त्या वाऱ्याने सावकाश खाली आणली.आजूबाजूची झाडे रंग बदलणारी पाने आणि शिशिर ऋतूचे ते रूप तिला आवडायचे..आठवड्यातला हा एक दिवस बरच काही घेऊन यायचा दोघांसाठी आणि देऊनही जायचा दोघांना.हवेतला गारवा,शब्दांची देवघेव,मस्त काहीतरी खादडायला आणि सर्वात महत्वाचे म्हणजे एक जपलेले असे नाते.गेली अनेक वर्ष उनपावसाळे बघत एकत्र प्रश्न सोडवत उत्तरांना सापडली नाहीत तर शोधून काढून एकमेकांना सोबत करत आली होती दोघे.         ' ह्या पानांचे आयुष्य संपले असावे' असा स्वतःशीच विचार करत तिने ती सगळी पाने एकत्र  केली.बसल्या बसल्या झाडाच्या सावलीत शांत एकांत.स्वतःशीच मनातल्या मनात संवाद.त्याची येण्याची वेळ ठरलेली पण कधीच वेळेत यायचे नाही असा त्याचा नियम.आणि त्यावर काहीच बोलायचे नाही असा तिचा नियम..तेव्हढ्या वेळेत तिला नेहमीच आधी येण्याचा आणि वेळ भरपूर मिळण्याचा एक फायदा म्हणजे काहीतरी मनात ठरवून ठेवता या...

सिंहासन हिल उठे राजवंशों ने भृकुटी तानी थी, बूढ़े भारत में आई फिर से नयी जवानी थी, गुमी हुई आज़ादी की कीमत सबने पहचानी थी, दूर फिरंगी को करने की सबने मन में ठानी थी। चमक उठी सन सत्तावन में, वह तलवार पुरानी थी, बुंदेले हरबोलों के मुँह हमने सुनी कहानी थी, खूब लड़ी मर्दानी वह तो झाँसी वाली रानी थी।। कानपूर के नाना की, मुँहबोली बहन छबीली थी, लक्ष्मीबाई नाम, पिता की वह संतान अकेली थी, नाना के सँग पढ़ती थी वह, नाना के सँग खेली थी, बरछी ढाल, कृपाण, कटारी उसकी यही सहेली थी। वीर शिवाजी की गाथायें उसकी याद ज़बानी थी, बुंदेले हरबोलों के मुँह हमने सुनी कहानी थी, खूब लड़ी मर्दानी वह तो झाँसी वाली रानी थी।। लक्ष्मी थी या दुर्गा थी वह स्वयं वीरता की अवतार, देख मराठे पुलकित होते उसकी तलवारों के वार, नकली युद्ध-व्यूह की रचना और खेलना खूब शिकार, सैन्य घेरना, दुर्ग तोड़ना ये थे उसके प्रिय खिलवार। महाराष्टर-कुल-देवी उसकी भी आराध्य भवानी थी, बुंदेले हरबोलों के मुँह हमने सुनी कहानी थी, खूब लड़ी मर्दानी वह तो झाँसी वाली रानी थी।। हुई वीरता की वैभव के स...