श्रुतीसंवेदना

एक अशीच आठवणीत राहिलेली पहाट , नुकताच कोंबडा आरवलेला , बंबाच्या चुड्त्याच्चा धूर साठलेला आसमंतात , अंगण झाडणारी पलीकडच्या घरातली आजीबाई , आणि दूरवरच्या शिवालायातले आरतीचे स्वर .. पहाटेच्या वेळेचे एक वेगळेच संवेदन असते .. रस्त्यावरून गाड्यांची ,, लोकांची जोरदार वर्दळ सुरु न झाल्यामुळे रस्ता पण आळसावलेला वाटतो . दवाचे बिंदू समोरच्या प्राजक्ताच्या सड्यावर चमकत असतात , अळवाच्या पानांवर तर स्पष्ट दिसतात . उगवतीचा सुर्यनारायण डोळ्यात त्याचे रंग अलगदपणे उतरवतो . पक्ष्यांच्या किलबिलाटाने जवळपासची झाडे अजूनच हिरवी भासू लागतात .... सगळे कसे जिवंत होऊ लागते ! गरम चहाचा घोट घेताना घरासमोरच्या रस्त्यावरून नेहमीचे गाडीवाले , भाजीवाले आणि नंतर शाळकरी मुलांच्या जाण्यायेण्याकडे पहात , एक सकाळ परत सुरु होते ...... निवांतता हळू हळू गडबडीचे स्वरूप घेते . आता ती सकाळच्या स्वयंपाकाची गडबड , सर्वांना सर्व काही मिळाले न योग्य वेळी , ते पाहावे लागते . त्यातही एक नेहमीचा सूर असतो , सगळी...

हे बंध रेशमाचे .... मैत्री एक नाते ... प्रत्येकाला एक तरी मित्र वा मैत्रीण असते , असावी ... अशी सखी , जी तुमच्या सर्व गुणदोषांसकट तुम्हाला समजून घेते . तुमच्या मनातले पण तिला कळते ,अगदी कधी कधी न मागता पण अनेक गोष्टी ती देते ..... अस कोणीतरी इतका मनापासून आपल्यासाठी काही करत असते . आपण पण प्रयत्न करत असतो तिला आपल्याला काय वाटते ते दिसावे , कळावे ह्याचा , रोजच्या व्यवहारात , वेळ काढून अगदी ठरवून कधी एखादा फोन येतो तिचा किती आनंद होतो मनाला! असं वाटते कि खरच पलीकडे त्या फोन वर माझी सखी आहे जिला जाणून घ्यायचे आहे कि मी कशी आहे आणि मलाही कि ती कशी आहे ..... किती सारया गोष्टी अगदी लहान लहान , आणि प्रश्न जे खूप मोठे वाटतात तिच्याशी वाटून घेताना सोपे वाटायला लागतात . तिचे हसणे , खेळकर बोलणे आणि मुख्य म्हणजे मला समजून घेणे .... मैत्रीण ह्या नात्याला पुरे...