श्रुतीसंवेदना

एक सावली उन्हाच्या अगदी जवळपास विसावलेली.  उन्हाचा   रट्टा,  दुपारचा कडक फटका तिच्या अंगवळणी पडलेला,सवयीचा झालेला.  त्याची तगमग, म्हणजेच त्याच्या मनातली झळ. सावली गार, सतत थंडावा देणारी.तिचे वेगवेगळे आकार,तिच्या वेगळंवेगळ्या लांब्या. ऊन पण कमी जास्त होणारे,तो उन्हासारखा.  अचानक तापणार; पण ती मात्र सतत सावली सारखी मागे पुढे धावत त्याच्या.  ह्या दोघांमध्ये येणार म्हणजे फक्त पाऊस! तो आला कि असा गारवा  पसरतो कि ऊनं नाहींसे झाल्यागत आणि सावली हरवलेली.  हा पाऊस त्या दोघांना त्यांच्या कामांपासून,थोडा वेळ कुठेतरी लांब घेऊन जाऊन, कधी गडगडाट करत तर कधी चमचमाट करत राहतो.  त्या दोघांना पाऊस आवडतो,मनापासून ! मग स्वप्न फुलतात,गीते उमलतात,नवीन मनाला पालवी फुटते .  तो त्याची कटुता विसरू लागतो. त्याच्यातले ऊन निवू लागते.आनंदाचे तुषार आणि भावनांचा पाऊस ! तिची सावली त्याला काही काळ नकोशी होते. ती दुरावते,थोडी रुसते.स्वतःत गुरफटते.त्याच्याकडे पाहून न पाहिल्यासारखे करणे खूप अवघड असते पण ती तरीही ते झेलते .  ऊन सावलीला दुरावते....

'दोन घडीचा डाव ' असा विचार कधीच मनाला चाटून जात नाही ना ! असं सवयीचे झालंय सगळेच! श्वास घेणे, सहज संथ लयीत चाललेले असते.सगळे आपापल्या विश्वात,धुंदीत,कैफात! मन मस्त मगन, मन मस्त मगन! खरेतर कुठे काही घडले, की त्याची बातमी होते. सर्वांनी वाचण्यासाठी वर्तमानपत्र ती छापतात. चॅनल वाले लहान पडद्यावर ती उमटवतात ! लगेच सर्व मीडिया वाले त्याची दखल घेतात.फार फार तर काही दिवस महिने बातमी फिरते, गोल गोल व्हाट्स ऍप पण मागे नसते. लोक चुकचुकतात, काही प्रक्षोभक लेख जन्मतात.बातमी जुनी झाली कि  तिचा भूतकाळ तयार होतो. परिणाम किती जणांवर खराखुरा होऊन पडसाद,प्रतिसादात उमटतात? एकतरी जिवंत चळवळ,काही क्रियात्मक जन्माला येते? नुसती बातमी कानावर पडून हवेत विरून धुवा धुवा, मग उद्या पुन्हा वृत्तपत्रात सापडतो बातम्यांचा खेळ नवा !! -मोना (श्रिया)